Κάποιος που δεν ήξερε
τι είχε συμβεί
θα μπορούσε να ερμηνέψει
ως έργα τέχνης
τα έργα μνήμης
διότι είχαν όντως μια ομορφιά
αλλά αυτός που τα έβλεπε
με το βλέμμα του Lemkin
δεν μπορούσε να ξεχάσει
τι τρομερό είχε συμβεί.
Υπήρχαν βέβαια καλλιτέχνες
που είχαν προσπαθήσει
με τον δικό τους τρόπο
να κάνουν μια έντεχνη αναφορά
στους επόμενους
αλλά κοιτάζοντας πιο βαθιά
φαίνονταν οι ενοχές και οι τύψεις.
Δεν υπήρχε λόγος να υπάρχει
μόνο η ουδετερότητα
που θα ήταν σε κάθε περίπτωση
από την πλευρά του θύτη
αλλά η έκφραση ακόμα και ανθρώπινη
παρέμενε πληγωμένη.