Η αυτονομία επειδή αποτελεί μεταίχμιο δεν μπορεί να έχει μία χρονοστρατηγική υπόσταση. Έτσι πάντα καταλήγει σε μία ενσωμάτωση ή σε μία ανεξαρτησία. Βέβαια οι περισσότεροι θεωρούν ότι το δεύτερο είναι αναπόφευκτο αλλά αυτό οφείλεται σε έλλειψη ιστορικών γνώσεων. Η αυτονομία έχει όμως μία τοποστρατηγική έννοια, διότι μπορεί να λειτουργήσει διαφορετικά ανάλογα αν είναι σε επαφή ή όχι με άλλο κράτος. Αν δεν είναι, σημαίνει ότι τα όριά της είναι είτε φυσικά είτε είναι ένα μόνο κράτος και τότε η ενσωμάτωση είναι η πιο φυσιολογική εξέλιξη και αυτή η περίπτωση έχει μία σχέση της διάρκειας. Αν είναι σε επαφή με άλλα κράτη, τότε υπάρχει μία ισορροπία που έχει αστάθεια, η οποία μπορεί να προκαλέσει μία αλλαγή φάσης, με την έννοια ότι μπορεί ν΄ αλλάξει ακόμα και το κράτος στο οποίο υπάγεται θεσμικά. Με αυτήν την έννοια η αυτονομία είναι προβληματική. Έτσι οι σχέσεις που έχει αναπτύξει ακόμα και αν δεν πρόκειται για δεσμούς, είναι καθοριστικές για την εξέλιξη ή τον εκφυλισμό της.