Η ανθρωπιά δυσκολεύει πολλούς ανθρώπους όσο δεν έχουν καταλάβει ότι πρόκειται για την έκφραση της Ανθρωπότητας μέσω αυτών. Θέλει διδασκαλία για να γίνει κατανοητή ακόμα κι αν υπάρχει, διότι είναι ο μοναδικός τρόπος να ζήσει αλλιώς δεν μπορεί να βοηθήσει τους άλλους αφού πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι είναι συνάνθρωποι και όχι μόνο ανθρώπινα όντα. Εξάλλου χωρίς αυτή τη συνειδητοποίηση δεν ενεργοποιείται η χαρά που είναι απαραίτητη στη γαλήνη και η οποία οδηγεί στην αρμονία μέσω διδασκαλίας. Αν κάθε άνθρωπος ερμηνευτεί ως εκφραστής της Ανθρωπότητας, τότε το βάθος του εκφράζει τη βαθύτητά της. Άλλωστε είναι ένας τρόπος για να δούμε διαφορετικά τον θάνατο αφού αυτός είναι αρχή της ζωής που δεν τελειώνει μαζί του αφού συνεχίζεται η ύπαρξη της ψυχής. Οι αλλαγές φάσης αφορούν τις ζωές και οι αλλαγές κύκλου τις ψυχές. Έτσι βλέπουμε διαφορετικά τι σημαίνει για κάποιον να λέει ότι είσαι η ζωή μου και για κάποιον να λέει είσαι η ψυχή μου. Διότι δεν πρόκειται μόνο για παράδοση αλλά για συλλογική μνήμη που δίνει σημασία στις λεπτομέρειες επειδή τις ερμηνεύει ως ενδείξεις για την εξέλιξή της ιστορίας της ανθρωπιάς εντός της Ανθρωπότητας.