Στον Λόγο του, ο Βασιλιάς του Μαρόκο εξηγεί τη θέση του που είναι εκείνη ενός κυρίαρχου Μαρόκο που τείνει ένα χέρι προς την κατεύθυνση των Αλγερινών συνεχίζοντας μια αδελφική, θρησκευτική, γλωσσική παράδοση βασισμένη στο γεγονός ότι ο μαροκινός λαός και ο αλγερινός λαός ήταν ανέκαθεν αδελφοί λαοί αλλά ταυτόχρονα ότι δεν θέλει να υποχωρήσει και να υπάρξουν πιέσεις σε υποθέσεις που θεωρεί ότι είναι εθνικές. Έτσι στο θέμα των Επαρχιών του Νότου, μιλάει για πλήρη κυριαρχία του Μαρόκο διευκρινίζοντας ότι η πρωτοβουλία της αυτονομίας είναι η μόνη και η μοναδική οδός μέσα στο πλαίσιο της επίλυσης του προβλήματος που επιθυμεί να διαιτητεύσει μέσα στην πολιτική διαδικασία των Ηνωμένων Εθνών. Δείχνει έτσι ότι δεν θα επηρεαστεί από άλλες προσπάθειες πέρα από αυτό το πλαίσιο. Στην πραγματικότητα, καταδεικνύει ότι το Μαρόκο είναι όντως μια δημοκρατία που αντιμετωπίζει με σεβασμό τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Έτσι δεν αλλάζει τη θέση του και με σθένος υπερασπίζεται την πρωτοβουλία της αυτονομίας που θεωρείται αξιόπιστη από τα Ηνωμένων Έθνη παραμένοντας ανοιχτός και χωρίς να έχει προκαταλήψεις.