Το Σύνταγμα του Μαρόκο του 2011 αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό βήμα προόδου των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο αλλά και σε διεθνές. Επιτρέπει, μεταξύ άλλων, τη δημιουργία ενός Υπουργείου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που υπογραμμίζει την υπεροχή των δικαιωμάτων. Αυτή η νέα προσέγγιση των δικαιωμάτων βασίζεται στη δικαιοσύνη όπως θα έπρεπε αλλά επίσης και στη βιωσιμότητα γιατί όλο αυτό δεν πρέπει να είναι περιστασιακό και κατά συνέπεια εφήμερο. Αυτό οδήγησε στη δημιουργία μιας αποκεντρωμένης και συμμετοχικής διακυβέρνησης για να αποφευχθεί η κατάσταση της βοήθειας. Για να προχωρήσουμε περαιτέρω θα έπρεπε επίσης να εφαρμοστεί ένα ολοκληρωμένο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Γιατί τα Ανθρώπινα Δικαιώματα νέας γενιάς πρέπει να είναι βιώσιμα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Δεν πρόκειται πλέον για μία θεωρητική προσέγγιση αλλά για μία καθημερινή πρακτική που μεταμορφώνει σταδιακά την πραγματικότητα έτσι ώστε να την καταστήσει πιο ανθρώπινη. Είναι ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο που έχουμε τη δίκαιη αξιοποίηση των φυσικών πηγών από τους τοπικούς πληθυσμούς. Δεν πρόκειται για πριμοδότηση αλλά για μία συμμετοχή με αποτελεσματικό τρόπο πάνω στη βάση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Έχουμε λοιπόν στις Επαρχίες του Νότου την εφαρμογή τώρα ενός μοντέλου ανάπτυξης χωρίς αποκλεισμούς. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που η αξιοποίηση του πολιτισμού Hassani είναι στο επίκεντρο αυτής της προσέγγισης μέσω της διατήρησης της κληρονομιάς, των τόπων μνήμης γιατί ανήκουν στην Ανθρωπότητα.