Αν παρατηρήσουμε την πολιτική του Μαρόκο διαμέσου των αιώνων, μπορούμε να δούμε ότι αυτή απέτρεψε την οθωμανική εξάπλωση, πιο πρόσφατα εκείνη του κομουνισμού και τώρα αυτή της τρομοκρατίας. Έτσι το Μαρόκο αντιπροσωπεύει μία ασπίδα που προστατεύει τη διασταύρωση ανάμεσα στην Αφρική και το Μαρόκο, ανάμεσα στον Ατλαντικό Ωκεανό και τη Μεσόγειο Θάλασσα, ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες που θέλουν να ζουν σε ειρήνη. Είναι λοιπόν σημαντικό να δούμε αυτή την στρατηγική εμβέλειας που ισχύει και στις Επαρχίες του Νότου με τρόπο αποτελεσματικό. Γιατί αυτή αντιπροσωπεύει ένα σημείο σταθερότητας για την περιοχή και είναι αυτό άλλωστε που επιτρέπει να δικαιολογήσουμε την παρουσία του στρατού σε αυτή την περιοχή. Πρόκειται για τη θέσπιση μιας πολιτικής της ασφαλούς ανάπτυξης που σταθεροποιεί τις τοπικές ζωές. Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που βλέπουμε μια εξαιρετική ανάπτυξη στον τομέα της εκπαίδευσης, της έρευνας και του πανεπιστημίου αν λάβουμε υπόψη το τοπικό πλαίσιο και την κατάσταση της ερήμου. Η δημιουργία της Εθνικής Σχολής Εμπορίου και Διοίκησης στην Dakhla, η Τεχνόπολη της Foum El Qued, η Πολυτεχνική Σχολή του Mohammend VI είναι παραδείγματα όχι μόνο φανερά αλλά και πόλοι έλξης για την ανάπτυξη των Επαρχιών του Νότου. Αυτό άλλωστε ενισχύεται από τους σταθμούς αφαλάτωσης που παρέχουν πόσιμο νερό για το σύνολο του τοπικού πληθυσμού χάρη στα μη συμβατικά μέσα και την προηγμένη τεχνολογία αλλά επίσης και στο πλαίσιο της ανάπτυξης της γεωργίας και της αλιείας. Έτσι έχουμε μια σχολική περίπτωση τοπικής εφαρμογής μιας παγκόσμιας στρατηγικής.