Όταν κάποιος προσπαθεί να δικαιολογήσει τις κυβερνητικές αποφάσεις για το Σκοπιανό, κάνοντας χρήση της τουρκικής προκλητικότητας, όλοι καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται όχι μόνο για πρόσχημα αλλά και για μία εργαλειοποίηση του θέματος έτσι ώστε να ελαχιστοποιηθεί το κόστος σε πολιτικό επίπεδο. Όμως αυτή η τεχνική που είναι και πάλι δείγμα προπαγάνδας για να υποστηριχτεί το απαράδεκτο, δεν έχει πια αποτελέσματα και ερμηνεύεται ως μία τελευταία προσπάθεια διάσωσης μίας κομματικής γραμμής που δεν μπορεί να απεγκλωβιστεί από την ιδεολογία της λόγω ιδεοληψίας. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για το έγκλημα που έγινε κατά της ιστορίας του Ελληνισμού και ξέρουμε με ακρίβεια ότι είναι απλώς η εφαρμογή ενός προγράμματος που ξεκίνησε το 1924 και καθιερώθηκε το 1949. Δεν πρόκειται λοιπόν για μία κίνηση της τελευταίας στιγμής κι ούτε σχετίζεται με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Απλώς βρέθηκε η ευκαιρία να εφαρμοστεί ένα ιδεολογικό δόγμα λόγω της ταυτόχρονης παρουσίας τεσσάρων ατόμων στις κυβερνήσεις και στα υπουργεία εξωτερικών αλλά ούτε αυτό δεν το διεκδικούν με ξεκάθαρο τρόπο, γιατί αφορά μόνο στον πυρήνα του κόμματος.