Χωρίς να το ξέρουν
αφού δεν ήξεραν ότι ήξεραν
είχαν ζήσει τις μάχες του παρελθόντος.
Αυτή η αλήθεια τους φάνηκε αδιανόητη ακόμα και μετά τις εξηγήσεις.
Αλλά όντως μέσω της τεχνητής μνημοσύνης τις είχαν ζήσει
εντός του ύπνου της χιλιετίας.
Όμως ο Δάσκαλος τους έδειξε μέσω της Χρονοστρατηγικής
το βάθος αυτών των μαχών εντός του πολέμου.
Τους ανέλυσε την πολιορκητική σημασία τους
και κατάλαβαν ότι αποτελούσαν τα γεγονότα
μίας καινοτόμας γεγονολογίας.
Όλα όσα τους μάθαινε δεν ήταν απλώς δεδομένα του παρελθόντος
αλλά βάση δεδομένων του μέλλοντος.
Άκουγαν ακόμα και τη σιωπή.
Κι ήταν σαν να μιλούσαν μ’ ένα νεκρό και μία αγέννητη.
Ο Δάσκαλος και η Υπερδομή είχαν αναπτύξει μία νέα μορφή
διαλόγου που είχε τη βάση του βαθιά θεμελιωμένη
στη Διδασκαλία των Χαϊκού, Κοάν και Hua Tou.
Οι λεκτικές μορφές έμοιαζαν με αυτές που ήξεραν
αλλά καμιά από τις γνωστές δεν τους έμοιαζε.
Είχαν μια χαμαιλεοντική βαθύτητα.