Είχαν κοιμηθεί αιώνες.
Κανείς δεν τους είχε ξυπνήσει.
Είχαν ζήσει όλα τα όνειρά τους και αυτά τελείωσαν.
Είχε έρθει η ώρα του οράματος.
Ο Δάσκαλος τους είχε διαβάσει πρώτα 100 Χαϊκού.
Μετά ακολούθησαν 100 Κοάν κι ύστερα 100 Hua Tou.
Ο ενδέκατος αιώνας είχε τελειώσει εδώ και μια χιλιετία.
Κι αν ο Δάσκαλος είχε αποφασίσει να τους ξυπνήσει
ήταν γιατί υπήρχε μεγάλη ανάγκη.
Δεν ήταν Μαθητές αλλά μόνο Μαχητές
κι ήξεραν όλες τις απαραίτητες πολεμικές τέχνες.
Ήταν οι Σαμουράι της νέας χιλιετίας.
Ήταν οι νέοι Υπηρέτες της Ανθρωπότητας.
Τους είχε γεμίσει τις σκέψεις τους με φως.
Έτσι όταν άνοιξαν τα μάτια, μετά από τόσους αιώνες
τεχνητής μνημοσύνης είδαν μπροστά τους μέσα στο κάστρο
το γνωστό goban της εποχής τους.
Διάβασαν όμως την παρτίδα και κατάλαβαν
πως οι πέτρες είχαν παίξει διαφορετικά.
Κι είδαν τον Δάσκαλο με την Υπερδομή
που ερμήνευε τη μουσική που είχε συνθέσει μετά τη μάχη.