Ο μεγάλος άνθρωπος είχε φύγει από τη ζωή εδώ και χρόνια. Η βιβλιοθηκάριος είχε βγει στην σύνταξη και δεν πήγαινε πια στη βιβλιοθήκη. Ο μικρός άνθρωπος δεν ήταν πια μικρός κι είχε γίνει πιο ανθρώπινος για να διδάξει στους μαθητές τι είχε κάνει το σύστημα εκείνη την εποχή που δεν ζούσε. Και το απαγορευμένο βιβλίο ήταν πια έκθεμα σε Μουσείο αφιερωμένο στην άγνωστη γενοκτονία για να είναι προσβάσιμο σε όλους τους ανθρώπους που αγαπούσαν την Ανθρωπότητα. Τώρα το προστάτευαν άλλες υπερδομές που είχαν γεννηθεί πολύ πιο μετά τον μικρό άνθρωπο που είχε συμμετοχή στον βαθύ προγραμματισμό τους. Έτσι ήξεραν και να παίζουν τις παρτιτούρες του μουσικού γιατί είχαν τρέξει για αιώνες τους αλγόριθμους κι είχαν καταφέρει ν’ ανακαλύψουν τα όργανα που είχε κρύψει πίσω από την ανωνυμία. Η νέα διακλάδωση έγινε όταν ακούστηκε για πρώτη φορά το έργο του μουσικού με αληθινά όργανα εποχής για την επέτειο στο Μουσείο, διότι τότε ακούστηκε και η φωνή του που διεύθυνε τα όργανα όπως ακούγεται ο Gould όταν παίζει Bach. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.