Το βιβλίο ήταν τεράστιο, είχε περισσότερες από χίλιες σελίδες. Αλλά αυτό δεν τον φόβισε. Το πιο παράξενο ήταν ότι είχε μόνο μερικές λέξεις. Όλα τα άλλα σύμβολα ήταν νότες μουσικής. Το βιβλίο είχε μόνο παρτιτούρες. Έτσι αναρωτήθηκε για ποιο λόγο ήταν κλειδωμένο. Επανεξέτασε τον τρόπο γραφής κι ανακάλυψε ότι ήταν του προηγούμενου αιώνα. Ο μικρός άνθρωπος δεν ήξερε ποιος ήταν ο συγγραφέας, κανείς δεν του είχε μιλήσει για αυτόν. Άλλωστε από εκεί είχε αρχίσει η απαγόρευση. Ο μουσικός ήταν από το πέτρινο χωριό: εκείνο που είχε καταστρέψει η μαύρη βαρβαρότητα της νύχτας. Είχαν αποφασίσει να αφανίσουν κάθε στοιχείο της ιστορίας του και μάλιστα είχαν απαγορεύσει στους επιζώντες να γράφουν για να μην θυμάται κανείς αυτό το έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας. Τότε άρχισαν οι συνθέσεις του μουσικού γιατί κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγε με τις παρτιτούρες του. Δεν έβαζε καν ποια όργανα έπρεπε να τις παίξουν. Έγραφε για αυτούς που θα ήξεραν χωρίς να ξέρει αν θα υπάρχουν ποτέ. Το βιβλίο θα περίμενε τον αναγνώστη.