Δίπλα στην πλατεία με θέα το Μπούρτζι, καθίσαμε στο σαλόνι για να μιλήσουμε για το έργο του Ντοστογιέφσκι κι αναρωτηθήκαμε αν οι Λευκές Νύχτες ήταν μία καλή εισαγωγή στο ανθρώπινο θαύμα, διότι υπήρχε και το Υπόγειο για τη συνέχεια. Όμως το πιο σημαντικό μετά τον Ηλίθιο και το Έγκλημα και Τιμωρία ήταν όντως οι Δαιμονισμένοι και οι Αδελφοί Καραμάζοφ, διότι μόνο με αυτά υπήρχε η δυνατότητα της υπέρβασης για να ξεπεραστούν τα όρια της συμβατικής ζωής, που δεν ξέρει πότε ξεκινά η αλλαγή του κύκλου και τα νέα δεδομένα. Διότι το παρελθόν ήταν βαρύ από το 1821 έως το 1881 κι έτσι είδαμε την ανάγκη της ανθρωπιάς, που δεν θέλει να συμβιβαστεί με τις κοινωνίες της λήθης. Έτσι χαρήκαμε το λιμάνι που είχε αντισταθεί ενάντια στη βαρβαρότητα της λήθης. Και σιγά σιγά ανακαλύψαμε πόσο πλούσια είναι η λέξη χαρά στα ισπανικά για το μέλλον. Αλλά μετά τα στοιχεία της μουσικής ακούσαμε για πρώτη φορά γαλλικές λέξεις, που ήρθαν από το μνημείο της πλατείας και χαρήκαμε που ζήσαμε μαζί την ελευθερία του έργου της συνέχειας, που ποτέ δεν ξέχασε την παράδοση της ιστορίας μας.