Οι μονομανιακοί της γενοκτονίας τους, ενώ έχουν εντύπωση ότι παράγουν έργο, είναι πολύ κοντά στην έννοια της εργασίας και μάλιστα με περιορισμένο ρόλο. Στην πραγματικότητα αυτές οι κυνικές προσεγγίσεις δείχνουν έμμεσα το χαμηλό ήθος του καθενός από τους επιζώντες της διότι επί της ουσίας ασχολείται εγωιστικά. Το πρώτο σοκ που παθαίνει ένας αθώος, δεν είναι αν χρησιμοποιήθηκε ως θύμα αλλά αν ο ίδιος γεννοκτονήθηκε για κάποιο ειδικό λόγο. Όταν καταλαβαίνει ότι αυτός ο λόγος δεν είναι ρατσιστικός αλλά ότι εκφράζεται και με ιδεολογικό τρόπο. Το δεύτερο σοκ είναι ότι καταλαβαίνει ότι δεν πρόκειται για έναν κυρίαρχο στόχο και μόνο αν ακούσουμε τον γενοκτόνο να εξηγεί τις πράξεις του είναι μια μορφή έμμεσης αναφοράς. Ακόμα κι ένας αυτόχθονας λαός αν βρεθεί στον δρόμο του γενοκτόνου, θα πρέπει να σκεφτεί ότι μπορεί να μετατραπεί σε στοιχείο γεωπολιτικό. Το τρίτο είναι να αποδεχτεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα και στη στρατηγική λειτουργούμε με αυτό που έχει κι όχι με αυτό που θα ήθελε. Αυτά τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είναι ανούσιος ο μονομανιακός μίας και μόνο γενοκτονίας. Ο Raphael Lemkin έδειξε τον δρόμο. Δεν μπορούμε πια να ασχολούμαστε μόνο με τη γενοκτονία μας, ειδικά όταν αυτή χρησιμοποιήθηκε για να δείξει ο συγγραφέας που επέλεξε τη λέξη γενοκτονία και χρησιμοποίησε την ιστορία για να πει την αλήθεια.