Σε μία θεωρητική επαφή με εξωτερικούς παράγοντες, η έννοια του αντιπροσώπου της Ανθρωπότητας, έχει νόημα. Απλώς αυτό φαίνεται τεχνητό σε κάποιον που δεν έχει ιδέα για το τι είναι Ανθρωπότητα. Όμως αν ξεκινήσουμε με το θέμα των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας τότε προκύπτει το πρόβλημα της συγγραφής των Άρθρων. Πιο συγκεκριμένα υπάρχει μια θεμελιακή διαφορά σε αυτό το επίπεδο με τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αφού είναι άνθρωποι που εξετάζουν τη διατύπωση για ανθρώπους. Στη περίπτωση των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας υπάρχει το πρόβλημα της αντίληψης της ίδιας της Ανθρωπότητας και της επιλογής των προσώπων που μπορούν να γράψουν για αυτήν. Έτσι η έννοια του αντιπροσώπου της Ανθρωπότητας δεν είναι εντελώς θεωρητική ειδικά τώρα που έχουμε ξεπεράσει και το στάδιο των Δικαιωμάτων των Αυτοχθόνων Λαών από το 2007. Ο αντιπρόσωπος δεν είναι εκπρόσωπος διότι είναι θεμελιακά συνδεδεμένος με αυτήν. Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ο Raphael Lemkin λειτούργησε ως αντιπρόσωπος της Ανθρωπότητας όταν επινόησε τη λέξη γενοκτονία. Μάλιστα με το ίδιο πνεύμα μπορούμε να πούμε ότι αυτή η λέξη ανήκει στο λεξιλόγιο της Ανθρωπότητας διότι δεν υπήρχε πριν και επιλέχθηκε για να υποστηρίζει το δικαίωμα ζωής της Ανθρωπότητας ενάντια στη βαρβαρότητα.