Στην αίθουσα αναμονής ήταν απίστευτη η ποικιλία των ανθρώπων, πράγμα που του θύμισε τα πανεπιστήμια στο Sydney και στη Melbourne αλλά βέβαια και τα Ηνωμένα Έθνη στη New York. Ήταν γνήσια κομμάτια της Ανθρωπότητας που βρίσκονταν τεχνητά εγκλωβισμένα μέσα σε κοινωνίες της λήθης. Κι όμως ήταν ικανά να παράγουν μνημοσύνη και εντός αυτού του πλαισίου. Έτσι ακόμα και οι επαφές μπορούσαν να οδηγήσουν σε σχέσεις αφού η έννοια της απόστασης είχε αφαιρεθεί και βλέπονταν άνθρωποι που ζούσαν σε διαφορετικές άκρες του πλανήτη. Μπορεί μερικοί να μιλούσαν για παγκόσμιο χωριό αλλά δεν έβλεπαν τις αίθουσες αναμονής. Ήταν ενδιάμεσοι χώροι που λειτουργούσαν ως γέφυρες του Χρόνου, ικανές να συνδέσουν απομακρυσμένες περιοχές του κόσμου. Μόνο ποίος αξιοποιούσε αυτές τις γέφυρες για ν’ ανακαλύψει τι απασχολούσε θεμελιακά τους άλλους και από ποιες πράξεις βαρβαρότητας μπορούσε να τους σώσει. Διότι η βαρβαρότητα χτυπούσε με διαφορετικούς τρόπους τα μέλη της Ανθρωπότητας. Ο Σωκράτης είχε καταδικαστεί να πεθάνει με το κώνειο, ο Mozart είχε θαφτεί σε ομαδικό τάφο και είχαν βάλει πάνω ασβέστη. Ποιος όμως είχε κλάψει για αυτούς. Έτσι στην Ανθρωπότητα που ήταν μειονότητα των κοινωνιών, υπήρχαν αθώοι και Δίκαιοι που έπρεπε να σωθούν. Για αυτόν τον λόγο οι αίθουσες αναμονής είχαν αποκτήσει ένα νέο ρόλο στα αεροδρόμια.