Η πτήση εξακολουθούσε να βυθίζεται
μέσα στη βαθιά νύχτα για να φτάσει
στον τελικό προορισμό της.
Ταυτόχρονα πολλές ζωές ανάμεσα
σε υπάρξεις αναζητούσαν ένα φως.
Έμοιαζαν με ανθρώπους που δεν ήξεραν
τις ίδιες γλώσσες και δεν μπορούσαν
να συνεννοηθούν.
Γι’ αυτό άρχισε να μεταφράζει και να καταγράφει
τις νότες των σκέψεων που άκουγε
για να κάνει μια άλλη σύνθεση
που ακολουθούσε τα βήματα
του ύμνου της αγάπης.
Όμως δεν ήταν πια Bleu, Blanc, Rouge
και η Επιστολή στους Κορινθίους
είχε ήδη σταλεί.
Έπρεπε όμως να υπάρχουν
και τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας
αφού η αμισεία τα προστάτευε
από τις βαρβαρότητες.
Σκέφτηκε το χρώμα της βαθύτητας.
Le grand bleu.
Κι αναζήτησε το φως.
Bleu photonium.
Το πάχος του Χρόνου
το ένιωθε δίπλα
σαν μια γυναίκα άλλης εποχής.
Κι έπιανε με πάθος
την καμπυλότητα του χωροχρόνου
για ν’ αλλάξει τα τροχιακά
έτσι ώστε να δημιουργήσει
πολύπλοκες τροχιές
για να βοηθήσει το φως
μέσα στον ωκεανό
ακόμα κι αν αυτός
ήταν στα ύψη
κι έπρεπε να φανταστεί
ένα πύργο της ερήμου
να γίνεται ουρανοξύστης νησιού
για να χωρέσει η εμβέλεια
της Ανθρωπότητας.