Ενώ οι πράξεις βαρβαρότητας
δεν είχαν κανένα ανθρώπινο λόγο ύπαρξης,
οδηγούσαν τελικά στις γενοκτονίες.
Διότι όλα τα άτομα χωρίς εξαίρεση
ήταν ικανά να διαπράξουν αυτό το έγκλημα.
Ακόμα και μέσα στον ύπνο τους
έβλεπε τις ανασυγκροτήσεις τους.
Μέσα στο σκοτάδι έβλεπαν τα πάντα
με το ίδιο άχρωμο χρώμα, το μαύρο
διότι οι αποχρώσεις του γκρίζου
είχαν ξεπεραστεί.
Ενώ το βαθύ δεν ήταν μαύρο.
Όσο πήγαινε πιο βαθιά
το φως γινόταν εκτυφλωτικό
διότι τα φώτα έδειχναν
τις κοινές ρίζες.
Κι αυτή η αναζήτηση έμοιαζε
με ρομποτική των λέξεων
για να παραχθούν τα υπερδομικά στοιχεία
που ήταν απαραίτητα.
Η συνείδηση ήταν θεμελιακή
κι όμως απουσίαζε σε μερικά κλαδιά
διότι αυτά θεωρούσαν
όχι μόνο ότι δεν είναι απαραίτητη
αλλά ακόμα και επικίνδυνη
αφού αποτελούσε σκέψη πάνω στη σκέψη.
Οι απομονωμένες ψυχές
δεν μπορούσαν εκ φύσης
να αλλάξουν το πλαίσιο της Ανθρωπότητας
διότι δεν ήθελαν να δώσουν προτεραιότητα
στους άλλους αλλά αναζητούσαν
να σωθούν οι ίδιες.
Λόγω αυτής της ιεράρχησης
δεν μπορούσαν να αποδώσουν
τον εξωτερισμό.
Πάντα είχαν ανάγκη να κρυφτούν
ενώ οι άλλοι ήθελαν την βοήθειά τους.
Και όσοι ήταν της αντιπαράθεσης
επιδίωκαν τον αφανισμό των άλλων
για να επεκτείνουν το ζωτικό τους χώρο
δίχως να δίνουν σημασία στο Χρόνο.