Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης δεν ήταν μόνο η απελευθέρωση χωρών από τον σοβιετικό ζυγό και τη βαρβαρότητα. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι αυτή η κατάρρευση έγινε λόγω Ρωσίας ενώ είναι σε αυτή τη χώρα που υπήρξε το μεγαλύτερο γεωπολιτικό τραύμα διότι αυτή η χώρα κυριαρχούσε πάνω στις άλλες 14. Η Σοβιετική Ένωση είχε διαλύσει τη Ρωσία με την βαρβαρότητά της αλλά πολλοί Ρώσοι έπαθαν ένα γεωπολιτικό σοκ όταν έχασαν την επιρροή τους πάνω σε αυτές τις χώρες. Οι τρεις βαλτικές χώρες που εντάχθηκαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, δεν αποτέλεσαν ένα σοβαρό πρόβλημα και λόγω διαφοράς σε θεμελιακό επίπεδο και λόγω Καλίνινγκραντ σε περίπτωση ανάγκης. Όμως με την Ουκρανία τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Η Ρωσία αντιλήφθηκε ότι την έχασε από την σφαίρα επιρροής της κι ότι δεν μπορούσε να ανατρέψει τα δεδομένα αλλά δεν ήθελε με κανένα τρόπο να βρεθεί εντός ευρωπαϊκής σφαίρας ακόμα λιγότερο εντός αμερικανικής επιρροής. Κατά συνέπεια το θέμα της Κριμαίας είναι απλώς ένα πρόσχημα και δεν θα είναι το τελευταίο διότι επί της ουσίας αφού δεν μπορεί να αποκτήσει αυτήν την περιοχή εξ ολοκλήρου, θέλει να την μετατρέψει σε buffer zone μεταξύ της και της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου δεν θα μπορεί να παίζει ελεύθερα η Αμερική. Υπάρχει λοιπόν ένα πλαίσιο lose-lose με την έννοια του Nash. Αν η Ουκρανία αποδεχθεί αυτό το παίγνιο τότε θα σβήσει σιγά σιγά κι αν θέλει να ξεπεράσει τα προβλήματά της θα πρέπει να επιλέξει μια ξεκάθαρη πορεία που να είναι ταυτόχρονα ικανή να αμυνθεί αποτελεσματικά σε μορφές υβριδικού πολέμου διότι το αξίζει.