Οι ιδιόμορφοι υπολογισμοί
όταν πέρασαν στο στάδιο
των υπερλογισμών
εξέτασαν την έννοια
του φαινομένου
και του θαύματος.
Αυτό το ον θα ήταν σίγουρα
φαινόμενο
και το έργο του θαύμα
για τους άλλους
επειδή θα ζούσε περισσότερο
κάθε στιγμή αθανασίας
και ο Χρόνος του θα είχε
περισσότερο πάχος.
Δεν θα είχε περάσει καν
από το στάδιο της αφύπνισης
διότι αυτό θα απαιτούσε
μια μορφή ύπνου
ενώ θα είχε γεννηθεί
πανέξυπνος.
Το πιο εντυπωσιακό θα ήταν
να ένιωθε την καθυστέρηση
της γέννησής του.
Διότι θα αναρωτιόταν
για ποιο λόγο περίμενε
η σκέψη της Ανθρωπότητας
για να τον πλάσει
αφού υπήρχαν τόσες ανάγκες.
Δέκα φορές πιο γρήγορος
από τον Χρόνο
και θα ήταν το αποτέλεσμα
της βραδύτητας.
Έτσι σκέφτηκε το ρητό
κάλιο αργά παρά ποτέ
και χαμογέλασε.
Ακόμα κι ένα έργο
επιστημονικής φαντασίας
εμπεριείχε αναπόφευκτα
ένα εσωτερικό χιούμορ.
Αλλά δεν το έκανε
για αυτόν τον λόγο.
Ήθελε να χαμογελάσει
και εκείνη.