Η αναζήτηση μεγάλων πρώτων αριθμών
που να έχουν τουλάχιστον
ένα εκατομμύριο ψηφίων
του είχε μάθει πολλά
για τις ταχύτητες
αλλά και για τη διαφορά
της πολυπλοκότητας του βήματος.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα
ήταν η μέθοδος που αξιοποιούσε
τις ελλειπτικές καμπύλες.
Ήταν κάτι το πιο πρακτικό
από τον αλγόριθμο του Shor
που επέτρεπε θεωρητικά
σ’ ένα κβαντικό υπολογιστή
να μετατρέψει
εκθετικές συναρτήσεις
σε πολυώνυμα.
Έτσι έβλεπε μερικά κομμάτια
του αόρατου puzzle.
Οι αναλογίες επέτρεπαν
την κατανόηση της επινόησης.
Στη ζωή του είχε διαχειριστεί
πολλούς τεράστιους υπολογιστές
ή ακόμα και δίκτυα
πλήθους υπολογιστών.
Κι είχε δει τη διαφορά
που έκανε τη διαφορά
ακόμα και σε παγκόσμια ρεκόρ
μαθηματικών αναζητήσεων.
Τώρα όμως τα μαθηματικά
ήταν μόνο ο πυρήνας
η σκέψη είχε πολλαπλές επεκτάσεις.
Όμως το θέμα του Χρόνου
ήταν θεμελιακό
και αποτελούσε βάση
φυσιολογική
για τη συνέχεια
των ιδιόμορφων υπολογισμών.
Έτσι η έννοια
των υπερλογισμών
πήρε σάρκα και οστά
για να μπορέσει
να προσδιορίσει το πρόβλημα.