Αυτός που έβλεπε το σαλόνι του χρόνου
για πρώτη φορά
δεν ήξερε σε ποια σειρά
είχαν μπει τα αντικείμενα
που προστάτευε από τη λήθη
και δεν μπορούσε να φανταστεί
το μέγεθος της μνήμης.
Γι’ αυτόν το βαθύ παρελθόν
ήταν απρόσιτο
όχι όμως για τον χαμαιλέοντα
που είχε τον ρυθμό του Xιλιόχρονου
διότι εκείνος διάβαζε τα κείμενα
των σπάνιων αντικειμένων.
Έτσι όσο απίστευτο κι αν φαινόταν
στα άτομα του ρηχού παρόντος
η Ευρώπη είχε ενωθεί πολλές φορές
για να αντιμετωπίσει τις επιθέσεις
της βαρβαρότητας.
Αλλά ποιος το θυμόταν;
Εκείνοι που ζούσαν με τη μνήμη
κι ήταν μαζί με τον Χρόνο.