Ο ήχος της σιωπής είχε γεμίσει το σαλόνι.
Δεν αφορούσε τα αντικείμενα.
Έπλαθε κείμενα κινήσεων
που ήταν αθόρυβες.
Ήταν το μυστικό των φυτών
που έδιναν πάντα την εντύπωση
ότι είναι ακίνητα
ενώ κάθε στιγμή
αναζητούσαν τη ζωή
μέσα στο χώρο του χρόνου.
Τα κλειστά συρτάρια
έκρυβαν μικρούς θησαυρούς
για όσους ήξεραν
να τ’ ανοίξουν με το βλέμμα
αλλά ήταν πάντα προσβάσιμα
σαν μια προσφορά
στον φιλοξενούμενο
σαν απλωμένα χαλιά
με την παράδοση της Ανατολής
στο εσωτερικό της Δύσης.