Η κόκκινη βαρβαρότητα θεωρεί ότι πέθανε η ιστορία και κατά συνέπεια μπορεί να γράψει τη δική της. Όταν αντιμετωπίζει το θέμα του Ελληνισμού μέσω της κυριαρχίας του χώρου προσπαθεί να σβήσει τα στοιχεία του παρελθόντος έτσι ώστε να γράψει το δικό της μέλλον. Αυτό που έγινε στην Ελλάδα, στο τέλος του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ήταν μια προσπάθεια αφανισμού του ελληνικού στοιχείου προωθώντας άλλα δεδομένα, άλλες θρησκείες οι οποίες είχαν ως βάση τη βαρβαρότητα. Με αυτόν τον τρόπο ήθελαν να αφανίσουν την έννοια του Έθνους, να αφανίσουν την μνήμη του και βέβαια το μέλλον του. Όσο και να προσπάθησαν όμως δεν το κατάφεραν και τελικά βρέθηκαν σε μια φάση όπου οι προσπάθειες αυτές μετατράπηκαν σε μίσος και περίμεναν μέχρι να βρουν ένα χρονικό διάστημα το οποίο να είναι κατάλληλο για να επανέλθει αυτή η προσπάθεια. Αυτές τις μέρες ζούμε ακριβώς αυτό. Δηλαδή μια προσπάθεια που συνεχίζει μια πράξη βαρβαρότητας του παρελθόντος έτσι ώστε να αφανίσει ένα στοιχείο όπως είναι ο Ελληνισμός, ο οποίος αποτελεί μια προσφορά στην Ανθρωπότητα και με αυτόν τον τρόπο να επιβάλει μια κόκκινη δικτατορία η οποία επιτρέπει σε ανθρώπους να λειτουργήσουν στο πλαίσιο της λήθης. Με αυτή την έννοια ο αγώνας που δίνουμε τώρα δεν είναι ένας αγώνας μεταξύ εθνών, είναι ένας αγώνας ανάμεσα σε ένα Έθνος και μια βαρβαρότητα η οποία έχει ως ειδικότητα να παράγει γενοκτονίες.