Η καθηγήτρια πρόσεχε τους μικρούς ανθρώπους και έλυνε κάθε τους απορία στα θρησκευτικά, όχι μόνο επειδή ήταν ο ρόλος της, αλλά επειδή αγαπούσε αυτή τη διάδοση του φωτός. Δεν περίμενε όμως να κάνει τέτοια συνάντηση. Κι όσα χρόνια κι αν δίδασκε αυτό το θέμα, κανένα δεν την είχε προετοιμάσει για αυτό το φαινόμενο που ζούσε από τότε που είχε έρθει σ’ επαφή με αυτόν. Σπάνια ήξερε ν’ απαντήσει στις ερωτήσεις του και πάντοτε ήταν άλλης ηλικίας. Κατά ένα παράξενο τρόπο της προκαλούσε σεβασμό, ενώ θα μπορούσε να ήταν η μητέρα του. Εκτός αν ήταν αυτό το θέμα. Του μιλούσε για θρησκεία, αφού αυτό ήταν το επίσημο μάθημα και της απαντούσε με την πίστη. Το πιο σημαντικό όμως δεν ήταν αυτό αλλά οι παρατηρήσεις που έκανε την ώρα του μαθήματος, γιατί είχε το ύφος της Διδασκαλίας. Στην αρχή παραξενεύτηκε αλλά μετά κατάλαβε το πλαίσιο της τεράστιας ανθρωπιάς. Χάρη σε αυτόν όλη η τάξη την είχε αγαπήσει και όλο και πιο συχνά το μάθημα ξεχείλιζε πάνω στο επόμενο που ήταν των αγγλικών. Σε βαθμό που χρειάστηκε να δικαιολογεί τις καθυστερήσεις. Στο τέλος όλα ήταν εκτός ύλης. Κι ήταν η πρώτη φορά στη ζωή της που έζησε ένα μάθημα πίστης. Όσο για τα αγγλικά εκείνη τη χρονιά, πέθανε ο John Lenon κι έκαναν αναφορά σε αυτόν και στη φαντασία του.