Όσοι ασχολούνται δεκαετίες με την αναγνώριση των γενοκτονιών, βλέπουν ότι είναι λάθος η συναισθηματική προσέγγιση, αντιλαμβάνονται ότι η θυματολογία δεν μπορεί να φέρει πολλά αποτελέσματα, συνειδητοποιούν ότι η τεκμηρίωση έχει φτάσει στα όρια της. Έτσι η στρατηγική εμφανίστηκε όλο και περισσότερο διότι είναι απαραίτητη για την υποστήριξη της ιστορίας. Μπορεί τα θύματα της γενοκτονίας να μην είχαν ποτέ μια γεωπολιτική αντίληψη των πραγμάτων αλλά για τους γενοκτόνους ήταν η αρχή των πάντων. Όταν μιλάμε για γενοκτονία χάρη στον Raphael Lemkin αναφερόμαστε σε μια ειδική περίπτωση των εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας. Είναι σημαντικό λοιπόν να κατανοήσουμε ότι το πλαίσιο του θέματος είναι η γεωπολιτική οντότητα της Ανθρωπότητας. Αν δεν την γνωρίζουμε με αυτόν τον τρόπο δεν είμαστε ικανοί να ορίσουμε το πεδίο δράσης και το πεδίο μάχης με τη βαρβαρότητα. Μία γενοκτονία δεν γεννιέται από μόνη της, θέλει γεωπολιτικές συνθήκες, κοινωνικές αντιπαραθέσεις, οικονομικά προβλήματα και βέβαια τις λεγόμενες φάσεις του Stanton. Κάποιος που δεν εξετάζει τη γεωπολιτική διάθεση μιας χώρας όχι μόνο δεν θα καταλάβει πώς έγινε η γενοκτονία αλλά δεν θα ξέρει ούτε για ποιο λόγο συνεχίζεται η άρνησή της. Μια γενοκτονία είναι πάντα κατά της Ανθρωπότητας αλλά γίνεται κατά ενός συγκεκριμένου λαού για κάποιους λόγους. Αν δεν εξετάζουμε αυτούς τους λόγους ποτέ δεν θα καταφέρουμε ν’ αντισταθούμε και να νικήσουμε τους συνεχιστές αυτής της γενοκτονίας.