Κυριακή: Όταν έμαθα ότι ο Παράδεισος είναι εκεί όπου είναι ο Χριστός δεν κατάλαβα αμέσως τι σήμαινε. Χρόνος.  Αλλά τώρα… Σιωπή Ναι, τώρα… κατάλαβα κάτι το πιο βαθύ… Δηλαδή νομίζω… Παλαιότερα θεωρούσα τον Χριστό και τον Παράδεισο σαν δύο ανεξάρτητες μονάδες… Αλλά διαβάζοντας στα Ευαγγέλια πώς μιλούσε στους Αποστόλους και πώς ζούσαν μαζί όλα αυτά τα χρόνια, συνειδητοποίησα ότι συζούσαν μ’ ένα κομμάτι του Παραδείσου… Σιωπή. Μετά όμως είδα ότι το περιβάλλον του Χριστού ήταν ήδη Παράδεισος… Χρόνος. Ναι, ναι, αυτό, είδα… Σιωπή. Αυτό είναι και μετά σκέφτηκα ότι αυτό είναι ο Παράδεισος να ζεις μαζί Του. Δεν ήταν ανάγκη κάποια άλλη αναζήτηση… Ήδη από τότε ζούσαν το μέλλον ακόμα κι αν αυτό ήταν εγκλωβισμένο μέσα στο παρελθόν… Έτσι ακόμα κι όταν έτρωγαν μαζί ήταν πράξεις της ζωής του Παραδείσου. Αναρωτήθηκα όμως αν το ένιωσαν… Χρόνος. Αναρωτήθηκα αν θα το έβλεπα στη θέση τους… Σιωπή. Και τελικά είπα πως ναι… θα το ένιωθα γιατί η δύναμή του ήταν τόσο μεγάλη που θα έβλεπα εικόνες Παραδείσου εκεί όπου άλλοι θα αναγνώριζαν στιγμές πραγματικότητας. Και τώρα που σας το είπα, το χαίρομαι τόσο πολύ… Ναι, τόσο πολύ που δεν μπορείτε να το φανταστείτε… Είναι όμως η αλήθεια… Αυτό ήθελα να πω γεμάτη γαλήνη και επιτέλους νιώθω ανακούφιση.