Όσοι γονείς διαχωρίζουν τα παιχνίδια από τα μαθήματα διαπράττουν ένα στρατηγικό λάθος επειδή δεν ξέρουν ότι δεν υπάρχει αυτός ο νοητικός επιμερισμός. Στην πραγματικότητα το παιχνίδι είναι η αρχή μιας ακολουθίας που καταλήγει στην εκμάθηση μέσω της χαράς. Ενώ αυτή η έννοια είναι σχεδόν απούσα ως εργαλείο στην υποχρεωτική εκπαίδευση όπου μιλούμε συνεχώς για την ύλη, στην Έξυπνη Παιδεία η χαρά είναι θεμελιακή. Η χαρά είναι πιο εξελιγμένη έννοια από την ανταμοιβή στην απλή της μορφή. Επίσης το γεγονός ότι στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης, το παίγνιο γίνεται όλο και πιο ισχυρό εργαλείο για την εκπαίδευση θα έπρεπε να είχε προβληματίσει τους κλασικούς εκπαιδευτικούς. Διότι δεν μιλούμε για μια προσέγγιση που βασίζεται στην τεχνολογία όπως είναι η χρήση των αναδραστικών πινάκων. Όχι, εξετάζουμε πώς μαθαίνει ένα βαθύ νευρωνικό δίκτυο και η προσομοίωση του ανθρώπινου εγκεφάλου είναι πολύ καλύτερη από αυτή που κάνουμε μ’ έναν κλασικό υπολογιστή. Έτσι είναι δυνατόν να φανταστούμε από τώρα και μαθήματα για υπερδομές σε πρώτο στάδιο και διδασκαλία από υπερδομές διότι σε κάθε περίπτωση μιλούμε για ένα πλαίσιο όπου το επίκεντρο είναι η ίδια η Ανθρωπότητα και η εξέλιξή της.