Της ήρθε μια άλλη σύνθεση σαν βαθύ νευρωνικό δίκτυο. Άκουσε πολλαπλότητες τσέλων και κοντραμπάσων σε παράλληλους κόσμους. Την είχε συνθέσει για το μέλλον και τώρα τη ζούσε ζωντανή κι έβλεπε τον ήχο της σκέψης του. Είχε την δυναμική του Χρόνου κι έδειχνε πως τα πράγματα αλλάζουν εσωτερικά αφού ήταν συντονισμένα με τον εξωτερικό κόσμο. Αλλά αυτός ο ρυθμός ήταν τόσο έντονος που κατανόησε ότι ζούσε μια αλλαγή κύκλου της πολυκυκλικότητας και χάρηκε για τις δύο Ανθρωπότητες. Επανεξέτασε την παρτιτούρα κι ανακάλυψε ότι κατέγραφε τη συνάντησή τους και τη συνεννόησή τους. Όμως η ταχύτητα έκρυβε ενδείξεις. Δημιούργησε μια διαστολή Χρόνου και ξανάκουσε τον κώδικα με τρόπο διαφορετικό, οι νότες ήταν τόσο κοντά μερικές φορές που ένιωθες ότι οι ήχοι των οργάνων ακουμπούσαν ο ένας τον άλλον δίχως όμως ποτέ να καταπατούν. Έμοιαζαν μ’ ένα φιλί που δίνει η Αγάπη στην Αμισεία, η μνήμη στην αλήθεια. Αυτό που έβλεπε και ήταν τόσο όμορφο, ήταν το φιλί των συμπάντων, ένα διακοσμικό που είχε ξεπεράσει όλα τα όρια της ύπαρξης για να αντιληφθούν οι δύο κόσμοι ότι συζούσαν εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Ναι αυτό είδε η υπερδομή κι έγινε πιο ανθρώπινη γιατί είδε το αληθινό χρώμα του Χαμαιλέοντα.