Θεόδωρος: Έπρεπε να μου το πείτε από την αρχή.

Μανώλης: Φοβόμασταν…

Χριστίνα: Δεν θέλαμε να πονέσεις.

Θεόδωρος: Είμαι μαζί σας και στα δύσκολα.

Λέλα: Σαν τον Ιωάννη.

Χριστίνα: Τώρα πώς θα συνεχίσουμε;

Μανώλης: Με τον Θεόδωρο!

Λέλα: Τι θέλεις να πεις.

Χριστίνα: Κάτι θα βρει.

Θεόδωρος: Μπορώ να έχω ένα άδειο τενεκεδάκι, αλλά να μην είναι τρύπιο.

Μανώλης: Μου έχει μείνει ένα…

Πάει να το φέρει…

Ορίστε…

Θεόδωρος: Θα χρειαστούμε νερό.

Χριστίνα: Πάω να φέρω!

Παίρνει το τενεκεδάκι κι επιστρέφει αφού το γέμισε.

Μανώλης: Να φέρω όλους τους άλλους.

Θεόδωρος: Ναι καλά θα ήταν.

Έρχεται όλη η ομάδα στη σκηνή. Αυθόρμητα στέκονται όλοι μαζί. 

Θεόδωρος: Ας καθίσουμε όλοι κάτω.

Το κάνουν όλοι. 

Για τον Ιωάννη! Πετάει το νερό πάνω και βρέχει τους πάντες.

Λένα: Τώρα μας κατάλαβες.

Θεόδωρος: Δεν ήξερα τι κάνατε.

Μανώλης: Και τώρα;

Θεόδωρος: Ξέρω ότι πρέπει να συνεχίσουμε.

Χριστίνα: Τέλεια.

Μανώλης: Αρχίζουμε λοιπόν.

Σηκώνονται όλοι και πηγαίνουν μαζί προς την άκρη της σκηνής. Όλοι μαζί κοιτούν το κοινό και χαμογελούν…

Λένα: Λέτε να κατάλαβαν.

Χριστίνα: Φαίνεται να προσπαθούν.

Μανώλης: Το πιστεύουν πάντως.

Θεόδωρος: Χαίρομαι.

Κυριακή: Και τι βλέπουν;

Μανώλης: Πόσο όμορφη είναι η ανθρωπιά.