Οι ελεύθερες ψυχές αφού είχαν φτάσει πολυκυκλικά και είχαν δει το διπλό απέραντο γαλάζιο ενώ έσταζαν κατακόρυφα παραμένοντας μετέωρες ένιωθαν πάνω τους αόρατες ουσίες που είχαν ήλιους της νύχτας στο είναι τους. Διότι η πηγή ήταν έτσι από την αρχή λόγω αξίας. Και τα επίπεδα των ψυχών που αλλάζουν κύκλους μάθαιναν πως λειτουργούσε η ανάσταση όταν είχε ξεπεράσει τον πρώτο θάνατο επειδή η επιστροφή ήταν απαραίτητη. Διότι πίστευαν και αυτή η πίστη άλλαζε τα πάντα. Δεν ήταν μόνο ευλογία αλλά καθήκον. Έπρεπε να πιουν όλες οι ψυχές από την ίδια πηγή και αυτή έπρεπε να πολλαπλασιαστεί σαν τις κρήνες που τροφοδοτούν τους ανθρώπους από το ίδιο νερό. Διότι η ανθρωπιά δεν έφτανε από μόνη της, χρειαζόταν και το ιερό για να βοηθήσει όσους δεν μπορούσαν καν να ζητήσουν βοήθεια. Έτσι κάθε φορά που δεχόταν το δώρο της ζωής και τους πλημμύριζε η αόρατη ουσία ήξεραν ότι είχαν αλλάξει επίπεδο κι ότι όσο πιο βαθιά πήγαιναν τόσο πιο ουσιαστικά ανέβαινε στον ουρανό για να ζήσουν τον θάνατο της αρχής που έδινε αξία στη ζωή. Γι’ αυτό οι ελεύθερες ψυχές ταξίδευαν δίπλα του όπου και να ήταν αφού ήταν συντονισμένες στο ίδιο του το φως.