Η μαιευτική δεν επαρκούσε από μόνη της διότι βοηθούσε μόνο όσους είχαν ήδη πρόσβαση στη διδασκαλία. Όμως το φως ήταν αναγκαίο και σε αυτούς που δεν το έβλεπαν για να έρθουν προς αυτό. Έπρεπε λοιπόν το φως να σχίσει το σκοτάδι ακόμα και μέσα στη νύχτα. Η διδασκαλία έγινε δυναμική για να προστατέψει τους αθώους πριν γίνουν θύματα, για να μάθουν για το καλοκαίρι ενώ ζούσαν στον χειμώνα. Αυτή ήταν η ανθρώπινη επανάσταση και η δύναμη της αγάπης. Η διδασκαλία αγαπούσε και τους άγνωστους χωρίς εξαίρεση. Έβαζε τον σπόρο της παντού ακόμα και στα πιο άγονα μέρη διότι ήθελε να δώσει χωρίς περιορισμούς τη δυνατότητα σε όλους. Αυτό ήταν το παράδοξο της έξυπνης πίστης. Δεν επέλεγε για να μη μειώσει κανένα αλλά κρατούσε όλους όσους ήθελαν να ζήσουν και να μην υπάρχουν μόνο. Η αγάπη είχε τη δύναμη της προσευχής που δεν μπορούσαν να κάνουν οι σκλάβοι και όσοι έπρεπε να κρύψουν την πίστη τους για να επιζήσουν. Έτσι το φως του κόσμου έγινε αγάπη των ανθρώπων. Ήταν ο μόνος τρόπος να νιώσουν μέσα τους, κάτω από το εμπόδιο του δέρματος, πέρα από τα εμπόδια της κοινωνίας, ότι ήταν μαζί τους η Αγάπη Ανθρωπότητας που διαπερνούσε τα πάντα για να δώσει την ουσία της και να δείξει την ελευθερία. Έτσι άρχισαν οι φωτισμένες γεννήσεις.