Στην αρχή ήταν μια απλή ιδέα της Γενικής Θεωρίας της Σχετικότητας του A. Einstein όμως μετά από εκατό χρόνια, είχε γίνει μια εμμονή για την Ανθρωπότητα. Η θεωρία παραβλέπει την ύπαρξη βαρυτικών κυμάτων διότι ήταν ένας τρόπος να γίνει μια σύνδεση με τον χωροχρόνο. Έτσι η ανίχνευση βαρυτικών κυμάτων έγινε ένα τεστ για την θεωρία που μπορούσε να ενσωματώσει πολλά στοιχεία, αφού δομικά δεν ήταν πλήρη. Με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη των εργαλείων ακριβείας τα πειράματα έγιναν όλο και πιο περίπλοκα και ταυτόχρονα όλο και πιο μεγάλα. Πρώτα πάνω στη Γη και στη συνέχεια με προγράμματα στο διάστημα, εκεί όπου το βαρυτικό πεδίο είναι σταθερό για να εμφανιστούν καλύτερα οι διαταραχές. Τότε όμως έγινε μια αλλαγή φάσης και μερικοί ειδικοί αντιλήφθηκαν ότι βρισκόμασταν στο μεταίχμιο μιας νέας αστρονομίας. Τα βαρυτικά κύματα ήταν ένα νέο βλέμμα στο σύμπαν. Και αυτό το βλέμμα έπρεπε να ενσωματωθεί στις υπερδομές, αφού μπορούσε να γίνει και κώδικας επιστημονικός και στη συνέχεια συνεννόησης με μια βαρυτική νοημοσύνη που θα συναντούσε πιο μετά την ηλεκτρομαγνητική.