Η άμεση εφαρμογή του δικαιώματος παρέμβασης είναι ουσιαστικά η δράση ενός Δικαιώματος της Ανθρωπότητας, το οποίο εξηγεί ότι έχει το δικαίωμα να προστατευτεί κι όχι μόνο να προστατεύει αθώους. Μ’ αυτήν την έννοια μπορούμε να ερμηνεύσουμε και το πλαίσιο του Wilson όταν οριοθέτησε τα σύνορα μεταξύ της Αρμενίας και της Τουρκίας, διότι η πράξη του έγινε μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων, κατά συνέπεια δεν βασίστηκε στην ύπαρξη του τη φυσική, αφού αυτό δεν θα είχε νόημα, αλλά στη ζωή του πολιτισμού που δεν είχε πάψει. Αυτή η διαδικασία είναι μια μορφή αντεπίθεσης της Ανθρωπότητας, αφού ουσιαστικά εκπέμπει το εξής μήνυμα: ακόμα κι αν η βαρβαρότητα πετύχει τον πρώτο της στόχο, δηλαδή να αφανίσει έναν πληθυσμό από μια περιοχή, η Ανθρωπότητα δεν ξεχνά και διατηρεί αυτήν την περιοχή για τους επιζώντες της γενοκτονίας και τους φυσικούς κληρονόμους. Με άλλα λόγια, η Ανθρωπότητα λέει ότι θα είναι εδώ ακόμα και μετά το τέλος. Ενώ η βαρβαρότητα δεν το είχε ούτε προβλέψει, ούτε υπολογίσει. Αυτό το νοητικό σχήμα της Ανθρωπότητας θεμελιώνεται πάνω στην ιδέα ότι ο Χρόνος είναι μαζί μας, που σημαίνει πρακτικά ότι ο Χρόνος είναι ο χώρος της αντίστασης στη βαρβαρότητα.