Όταν εξετάζουμε τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών ή ακόμα και τη Χάρτα των Ηνωμένων, αντιλαμβανόμαστε ότι λείπει ένα στρατηγικό ύφος. Αυτό εξηγείται από το γεγονός ότι είναι η νομική που κυριαρχεί στο Διεθνές Δίκαιο. Όμως πρακτικά δεν βλέπουμε μια απόδοση και οι αθώοι δεν μπορούν να προστατευθούν. Έτσι τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας για να ξεπεράσουν αυτό το εμπόδιο, έχουν ενσωματώσει στοιχεία στρατηγικής και μάλιστα Χρονοστρατηγικής, διότι η Ανθρωπότητα πρέπει να προστατευτεί από τη βαρβαρότητα. Η Χρονοστρατηγική βασίζεται πάνω στους δεσμούς που είναι διαχρονικές σχέσεις, διότι οι επαφές δεν επαρκούν όταν υπάρχει καταπάτηση των δικαιωμάτων. Η Χρονοστρατηγική εξηγεί επίσης για τον υποψήφιο γενοκτόνο ότι θα έχει κόστος πριν καν τελειώσει το σχέδιό του. Και η Ανθρωπότητα δεν θα περιμένει να εξοντωθεί για να υπάρχει πράξη που διώκεται ποινικά. Έτσι η αντεπίθεση ξεκινά μόλις υπάρχει βεβαίωση πρόθεσης της επίθεσης λόγω στρατηγικής επιβεβαίωσης αρχικά και ζωής τελικά.