Το κτήμα του Κανάρη δεν ήταν ένα τσιφλίκι, αλλά η ίδια η πατρίδα. Και με το έργο του προσπαθούσε να το καλλιεργήσει, έτσι ώστε να αποδώσουν οι σπόροι της ελευθερίας που είχε φυτέψει με τα πρώτα του βήματα στον αγώνα όταν δεν ήξερε ακόμα για την ύπαρξη της Φιλικής Εταιρείας. Έτσι στο κτήμα έβαλε και μία μικρή εκκλησία σαν να είχε φυτρώσει μια Κυριακή, μια πασχαλιά, γιατί το πιο ιερό ερχόταν μετά τα πάθη. Αυτή θα είχε μέσα της τη συνέχεια του βυζαντινού πνεύματος ενώ οι περισσότεροι από τους δικούς μας είχαν από τότε την λανθασμένη εντύπωση ότι το Βυζάντιο είχε πεθάνει το 1453 επειδή είχαν ξεχάσει ακόμα και την Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας. Όμως ο Κωνσταντίνος Κανάρης δεν είχε ξεχάσει τίποτα. Έτσι η εκκλησία έγινε πραγματικότητα που ακόμα και τώρα υπάρχει παρόλο που κάηκε σχεδόν όλη από την φωτιά του 1978. Κι εσύ τώρα στους τοίχους της βλέπεις τέσσερις ημερομηνίες που υπενθυμίζουν τα πρώτα του ανδραγαθήματα. Βέβαια ξέρεις τώρα ότι αυτές περιμένουν και άλλες για να καλύψουν το κενό της λήθης των κοινωνιών. Έτσι όταν θα πας σ’ αυτή την εκκλησία μην την κοιτάξεις μόνο απ’ έξω, μπες μέσα να δεις τα στοιχεία τα ιστορικά που έπλασαν κομμάτια θεμελιακά του Έθνους, για να μάθεις πόσους άθλους έκανε ο Κωνσταντίνος Κανάρης και πώς θα συμπληρώσουμε πολυκυκλικά τη συνέχεια του δεσμού της ελευθερίας.