Δεν έχει σημασία πια το πρόβλημα των συνθηκών της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος της Τουρκίας. Το αποτέλεσμα, αν και οριακό, ήταν αναμενόμενο λόγω της κυβερνητικής προπαγάνδας και της πρακτικής αφόπλισης της αντιπολίτευσης. Πάντως, η αλλαγή είναι γεγονός και θα φέρει μια σειρά από επιπτώσεις που ουσιαστικά απομακρύνουν, ακόμα και θεσμικά, από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Μάλιστα, η τελευταία, που παρομοιάζεται ως ο μεγάλος εχθρός της Τουρκίας, αξιοποιείται ως καταλυτικό στοιχείο αντίδρασης για να ενώσει ο Πρόεδρος το διχασμένο εκλογικό σώμα της Τουρκίας. Γι’ αυτόν τον λόγο βλέπουμε αναφορές εχθρικές και στο πνεύμα των Σταυροφοριών. Τα ακραία στοιχεία που ενσωματώθηκαν στη θεώρηση της κυβέρνησης θα είναι ακόμα χρήσιμα στην πορεία. Διότι ο Πρόεδρος θέλει να ενισχύσει ακόμα και τεχνητά το κρατικό γόητρο, ενώ έχει κατασπαράξει το στρατιωτικό του σκέλος. Κατά συνέπεια δεν υπάρχει πια εκ των πραγμάτων ευρωπαϊκός προσανατολισμός. Η Τουρκία προσπαθεί μ’ αυτόν τον τρόπο να ανασυγκροτήσει τις δυνάμεις, διότι ασχολείται περισσότερο για τα εσωτερικά της προβλήματα με τους Κούρδους, τους Αρμένιους και τους Αλεβίτες. Πρέπει, επίσης, να προετοιμαστεί με κάποιο τρόπο να χάσει έμμεσα ή άμεσα το Κουρδιστάν. Έτσι το θέμα της Ελλάδας γι’ αυτήν είναι το πιο διαχειρίσιμο, διότι θεωρεί ότι είναι μαλθακός εχθρός και ειδικά αυτή την περίοδο. Η επιρροή πάνω στη χώρα μας του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος θα είναι ασφαλώς αρνητική, αλλά με ουδέτερο τρόπο. Για την Τουρκία είμαστε απλώς ένας ανούσιος δορυφόρος γεωπολιτικά. Αλλά κάνει λάθος, ακόμα κι αν δεν το ξέρουν ούτε οι δικοί μας πολιτικοί.