Αντί να αναρωτιόμαστε συνεχώς ποια θα είναι η εξέλιξη των διαπραγματεύσεων με τη Μεγάλη Βρετανία και τις διορθωτικές κινήσεις που θα κάνει για να βγει από ένα λανθασμένο πλαίσιο, θα ήταν καλό να επικεντρωθούμε στις σχέσεις που υπάρχουν μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ΗΠΑ χωρίς ενδιάμεσο, έτσι ώστε να ενισχυθούν και να υποστηρίξουν την ύπαρξη ενός δεσμού λόγω διαχρονικότητας. Ο πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έδειξε τα όρια της απομόνωσης και της Ευρώπης και της Αμερικής και ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τις προοπτικές της συμμαχίας του στο παγκόσμιο γίγνεσθαι. Η Ευρώπη και η Αμερική έχουν κοινά συμφέροντα σε σχέση με την Κίνα, αλλά και με τη Ρωσία. Η πρόσβαση στο παγκόσμιο επίπεδο από τις δύο δυνάμεις είναι σημαντική και συμπληρωματική. Δεν υπάρχει λόγος, λοιπόν, να λειτουργούμε με την έννοια του ενδιάμεσου, αφού μπορούμε να αξιοποιήσουμε αποτελεσματικά αυτό το συμμαχικό πλαίσιο. Επίσης, οι θέσεις μας σε πλανητικό επίπεδο έχουν και ισορροπία και σταθερότητα. Δεν είναι ανάγκη, λοιπόν, να εξετάζουμε αποκλειστικά τις διαφορές μας, οι οποίες ούτως ή άλλως πάντα υπάρχουν, αλλά να μελετήσουμε πρώτον πώς μπορούμε να τις αποφύγουμε ή να τις αποδεχτούμε και δεύτερον, αν μπορούμε να χτίσουμε γέφυρες που μας ενώνουν για να δημιουργήσουμε ένα νευρωνικό δίκτυο μεταξύ μας, που να βασίζεται και στην παράδοση και στην καινοτομία, αφού είμαστε ο ίδιος πολιτισμός που συνεχίζει την πορεία του και ξεπερνά τα εμπόδια, γιατί βλέπει ένα κοινό όραμα ελευθερίας που δεν ανέχεται τη βαρβαρότητα.