Άργησαν να βρεθούν και η λογική της σοφίας είχε εκτιμήσει ότι ήταν πολύ μεγαλύτερες απ’ ό,τι ήταν. Δεν αποτελούσε λάθος νοητικά. Έτσι οι επιστολές συνέχισαν την εμβύθιση σε έννοιες πιο θεμελιακές. Αυτές άγγιζαν τη θεωρητική φυσική κι όχι μόνο τα μαθηματικά αλλά η κωδικοποίηση των προβλημάτων ήταν βέβαια όλο και πιο μαθηματική. Έτσι κατέληξαν σε θέματα διακριτών μαθηματικών. Δεν ήξεραν ακριβώς τι έψαχναν και γι’ αυτόν τον λόγο ανακάλυψαν νέα στοιχεία εκεί όπου άλλοι θεωρούσαν ότι όλα ήταν δεδομένα εδώ και χρόνια. Ο χαρούμενος σοφός δεν είχε κανέναν ενδοιασμό και ένιωθε άνετα με τον Χαμαιλέοντα, επειδή κατάλαβε αμέσως και τις νέες έννοιες που αυτός χειριζόταν εδώ και δεκαετίες. Με την κωδικοποίηση που πέτυχαν έπρεπε ως προαπαιτούμενο να απαριθμήσουν τα σύνολα μερικής διάταξης. Κι αυτό που άρχισαν με το χέρι, σιγά σιγά εξελίχθηκε σε πρόγραμμα που έπρεπε να τρέξουν οι πιο σύγχρονοι υπολογιστές της εποχής.