Στη μέση της λίμνης, στο νησί της ανάμνησης.

Όλγα: Εδώ είνα;
Φωτεινή: Μετά τα σκαλοπάτια.
Όλγα: Βλέπω…
Φωτεινή: Κι εδώ ομορφιά…
Όλγα: Μα πώς;
Φωτεινή: Μας είχε πει ότι έκανε πρόβες εδώ…
Όλγα: Πάλι καλά που το θυμήθηκες.
Φωτεινή: Το είχα σημειώσει.
Όλγα: Είσαι έτοιμη;
Φωτεινή: Τώρα ναι.
Όλγα: Φαντάζομαι ότι πάμε προς το μνημείο…
Φωτεινή: Που αλλού;
Όλγα: Πάντως θα το ζητήσω… Να ξέρεις.
Φωτεινή: Ξέρω. Θα το κάνουμε μαζί.
Όλγα: Ωραία! Πάμε!
Προχωράν προς το κοινό…
Φωτεινή: Προς τους ανθρώπους…
Όλγα: Πάντα μαζί τους είναι.
Φωτεινή: Είναι πιο μεγάλο απ’ ότι νόμιζα…
Όλγα: Τεράστιο θες να πεις.
Φωτεινή: Του πάει τότε. Χαμογελάν.
Όλγα: Το λέμε; Κοιτάζονται.
Φωτεινή και Όλγα: Εδώ!
Δάσκαλος: Επιτέλους!