Στην υποχρεωτική εκπαίδευση η ορθογραφία θεωρείται ως μια άσκηση ανιαρή όταν δεν υπάρχουν προβλήματα και καταναγκαστική όταν υπάρχουν. Η ορθογραφία με αυτόν τον τρόπο εξετάζεται απαξιωτικά. Κι ενώ είμαστε ένας λαός του βιβλίου που άρχισε με την ιστορία, η οποία ξεκίνησε με τη γραφή, δεν δίνουμε σημασία στην ορθογραφία. Με άλλα λόγια ξεχνούμε τη σχέση που έχει η ορθογραφία με τη γραφή που μας χαρακτηρίζει. Έτσι η Έξυπνη Παιδεία προσεγγίζει διαφορετικά την ορθογραφία, αφού τη βλέπει μέσω του πρίσματος της γλωσσολογίας, δίνει έμφαση και στην ετυμολογία. Με άλλα λόγια δεν κοιτάζει μόνο τη λέξη αλλά και την ιστορία της έτσι ώστε οι μικροί άνθρωποι να μη βλέπουν μόνο γράμματα αλλά και σχήματα που οδηγούν σε κώδικες. Μέσω των νευροεπιστημών, βλέπουμε ότι μια ολιστική προσέγγιση, έχουμε αποτελέσματα πιο ανθεκτικά σε σχέση με την αποθήκευση δεδομένων. Έτσι η ορθογραφία ερμηνεύεται ως ένα ίχνος μιας εξέλιξης που είναι δυναμική, πράγμα το οποίο απορρίπτει την στατική εκμάθηση. Επιπλέον η έμφαση που δίνεται στη γραφή ως κώδικας συνεννόησης κι όχι μόνο επικοινωνίας, επιτρέπει πολλαπλές δραστηριότητες αναγνώρισης μοτίβων που εμπλουτίζει την προσέγγιση του μικρού ανθρώπου. Έτσι διαθέτει εργαλεία για να εμβαθύνει τις γνώσεις και να αξιοποιεί για να τις αποκτήσει. Η μεθοδολογία της Έξυπνης Παιδείας αξιοποιεί την ορθογραφία ως ένα επιλεγμένο κώδικα συνεννόησης που αποτελεί μεταφορά δομής της σκέψης για να μην υπάρχουν παρερμηνείες.