Πολλές φορές ακούμε στην Ελλάδα ότι η Τουρκία έχει διαχρονική στρατηγική σε αντίθεση με μας. Αν πραγματικά η Ελλάδα είχε την ανάλογη μάλλον δεν θα υπήρχαν πια Έλληνες, διότι η Τουρκία έχει τη μάζα της για να απορροφήσει όλες τις λανθασμένες της κινήσεις και το πλήθος των θυμάτων που προκαλούν. Και η στάση της Τουρκίας είναι ενδεικτική και στους δύο παγκόσμιους πολέμους. Μάλιστα τα γεγονότα που οδήγησαν στη Συνθήκη Σεβρών, είναι χαρακτηριστικά των λανθασμένων επιλογών της Τουρκίας. Έτσι τα αποτελέσματα ακόμα και σε εδαφικό επίπεδο της Ελλάδας είναι πιο σπουδαία με την έννοια ότι η πατρίδα επέλεξε πιο στρατηγικά τους συμμάχους της κι είχε έμπρακτα αποτελέσματα λόγω των συμμαχιών της δίχως να εμπλακεί άμεσα σε συρράξεις. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν έκανε και λάθη, όπως παραδείγματος χάρη για την μη εμπλοκή της στην εκστρατεία της Καλλίπολης που της κόστισε βέβαια την απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης. Αυτά τα λάθη όμως δεν οφείλονται στη γενική της στρατηγική ακόμα και αν αυτή δεν είναι πάντα υψηλή στρατηγική αλλά σε πρόσωπα που αποφασίζουν για όλους μ’ έναν τρόπο δικτατορικό χωρίς βέβαια να υπάρχει στρατηγικό υπόβαθρο. Ενώ στην Τουρκία κι ενώ υπάρχει υποτίθεται και μάλιστα με τη σύμφωνη γνώμη όλων, τα αποτελέσματα είναι αυτά που ξέρουμε και τίποτα παραπάνω.