Το αεροσκάφος άρχισε την κάθοδο του σαν να ήταν μια νέα
κατάδυση στα σύννεφα. Κι εκείνα προετοιμάστηκαν να το
υποδεχτούν μ’ έναν διακριτικό τρόπο που άγγιζε τα όρια του διακριτού.
Το σχέδιο Μανχάταν είχε αφήσει το τοπολογικό του ίχνος.
Ο ήλιος έλαμψε διαφορετικά λόγω αντανάκλασης πάνω στο συννεφιασμένο
λευκό.
Με το πέρασμα τα δεδομένη ήταν όλο και πιο πλούσια.
Και το αρνητικό βάθος ήταν πια εργαλείο για τη βαθύτητα.
Η Βιέννη δεν είχε εμφανιστεί ακόμα και ο στόχος ήταν αόρατος.
Δεν ήταν όμως πρόβλημα αφού ήταν ο φυσιολογικός χώρος της στρατηγικής.
Η προσγείωση ήταν απλώς θέμα χρόνου.
Κάτω από τα σύννεφα, υπήρχαν νέες δομές με πλούσιο περιεχόμενο.
Έτσι ετοιμάστηκαν για τη συνάντηση λόγω συνεννόησης.
Το ύψος ήταν αυτό των ουρανοξυστών πλέον.
Αυτό έλεγε η μηχανική ανάδραση.
Το αεροσκάφος πετούσε όλο και πιο χαμηλά
σαν να ήθελε ν’ αποφύγει έναν εξωτερικό εντοπισμό.
Έτσι η ομίχλη αντικατέστησε τα σύννεφα
για να παραμείνει άθικτη η προστασία του ερχομού.
Και η αποστολή έπαιρνε σιγά σιγά σάρκα και οστά
για να φανεί το έργο της ανάγκης που περίμενε το μέλλον.
Διότι αυτό ερχόταν πάντα μετά το παρελθόν.
Τουλάχιστον αυτό πίστευαν όλοι
έως εκείνο το ταξίδι που άλλαξε τα πάντα.