Στο πρώτο μπαλκόνι
λίγο πιο πίσω
καθόταν
αυτή
που δεν ξέχασε
πόσο έντονος
είναι ο θάνατος
και πόσο
απελευθερωτικός
είναι
από τη μοίρα
της γήρανσης
δίχως νόημα
και ουσία
έτσι άκουσε
τα λόγια
του δημιουργού
μ’ έναν τρόπο
διαφορετικό
γι’ αυτό
ο Δάσκαλος
χειροκρότησε
για τον άθλο.