Φωτεινή: Όταν αδίκησα έναν αθώο… Μου μάθατε να βοηθάω άλλους να εκδίδουν τις ταυτότητες τους… Ξέρετε…
Δάσκαλος: Ξέρω. Συνέχισε, μαθήτρια.
Φωτεινή: Υπάρχει μεγαλύτερη συγχώρεση από το να μάθεις στον άλλον μετά την αδικία να πράττει το πρέπον;
Δάσκαλος: Όχι, είναι θέμα αμισείας.
Φωτεινή: Η οποία εκπέμπει σε όλους του άλλους.
Δάσκαλος: Ναι, γιατί οι άλλοι βλέπουν μόνο αυτές τις πράξεις.
Φωτεινή: Βλέπουν όμως και την Πηγή; Από που προέρχονται αυτές οι πράξεις…
Δάσκαλος: Όχι, δεν έχουν την ικανότητα αυτή και δεν έχει σημασία αφού είσαι επέκταση, θυμάσαι μαθήτρια.
Φωτεινή: Δεν ξέχασα…
Δάσκαλος: Καλώς.
Κυριακή: Δάσκαλε η ανάσταση και η ανάληψη είναι η απόδειξη ότι η Ανθρωπότητα συνεχίζει και ότι η βαρβαρότητα δεν θα νικήσει.
Δάσκαλος: Ναι.
Κυριακή: Γι’ αυτό όσοι δεν πιστεύουν στην ανάσταση, στην επιστροφή δεν μπορούν να δουν την πολυκυκλικότητα, τη συνέχεια και ουσιαστικά σβήνουν το παρελθόν και το μέλλον.
Δάσκαλος: Ναι, γι’ αυτό.
Κυριακή: Σαν γενοκτονία, Δάσκαλε.
Δάσκαλος: Νοοκτονία.
Κυριακή: Ναι, ναι!