Αυτοί που πιστεύουν στα σύμφωνα φιλίας μεταξύ κρατών θα ήταν καλό να ενημερωθούν πρώτον για τα αποτελέσματα του παρελθόντος με τις γεωπολιτικές και ανθρώπινες επιπτώσεις και δεύτερον ότι σε επίπεδο κρατών οι συμμαχίες χτίζονται πάντοτε σε διπλά συμφέροντα. Διότι τα δύο κράτη που υπογράφουν μια συμφωνία πρέπει να έχουν το καθένα ένα συμφέρον. Οι κρατικές φιλίες δεν έχουν νόημα σε περίοδο κρίσης διότι τότε το καθένα κοιτάζει αποκλειστικά τα συμφέροντά του κι αν δεν συμπίπτουν με την φιλία τους, αυτή σταματά επί τόπου και λειτουργεί ο καθένας ξεχωριστά με όποιο κόστος κι αν σημαίνει αυτό. Όταν κάποιος υπογράφει κάτι με την Τουρκία πρέπει να ξέρει ότι αυτή δεν έχει ποτέ τηρήσει μια συμφωνία σε όλη την ιστορία της. Όταν κάποιος υπογράφει με την Σοβιετική Ένωση ή με την Ναζιστική Γερμανία, πρέπει να ξέρει από πριν τι τον περιμένει. Διότι τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν μια ειδική προσέγγιση της φιλίας αφού την μοντελοποιούν ως μια ειδική σκλαβιά. Την εξετάζουν από την πλευρά του Big Brother και ποτέ δεν σκέφτονται ως Little Brother. Ενώ αυτοί που θέλουν τα σύμφωνα φιλίας είναι αυτοί που νομίζουν ότι η φιλία είναι συμμετρική και ότι θα τους προστατέψει από τον επεκτατισμό του άλλου. Όμως ο άλλος σέβεται μόνο και μόνο αυτό που φοβάται διότι η διάθεση τους είναι πάντα επιθετική. Με άλλα λόγια όταν ένα διπλωματικό σώμα προωθεί ένα σύμφωνο φιλίας γίνεται κατανοητό από όλους τους άλλους ότι δεν έχει ιδέα από στρατηγική κι είναι απλώς έτοιμο να μετατραπεί σε θύμα κι όταν μάλιστα έχει ήδη το Σύνδρομο της Στοκχόλμης και αγαπά ήδη τον θύτη, τότε το αποτέλεσμα μπορεί άνετα να οδηγήσει σε μια νέα καταστροφή με τη σιγουριά της προηγούμενης αφού και πάλι δεν θα την περιμένει. Είναι λοιπόν απαραίτητο να εξετάζουμε ορθολογικά ποια είναι τα συμφέροντα του άλλου κράτους κι αν είναι συμβατά με τα δικά μας, πριν περάσουμε στο στάδιο της πράξης.