Όσοι έχουν ξεχάσει τι σημαίνει ο όρος γενοκτονία είναι καταδικασμένοι να τον ζήσουν. Όσοι τον έζησαν, δεν θα ξεχάσουν, γιατί πλέον ανήκει στην ιστορία τους. Κι όσοι είναι Δίκαιοι θα είναι πάντα κοντά στους αθώους, μαζί με τα θύματα, ενάντια στους βάρβαρους. Η ημέρα μνήμης του Ολοκαυτώματος μας υπενθυμίζει ότι τα θύματα του Ναζισμού δεν ήταν μόνο μερικά, αλλά ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας. Μας υπενθυμίζει, επίσης, τη βαρβαρότητα των πράξεων, τα βάσανα και τα βασανιστήρια των θυμάτων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και στα στρατόπεδα εξολόθρευσης. Η Shoah δεν είναι μόνο ένα έγκλημα κατά των Εβραίων, αλλά κατά της Ανθρωπότητας, όπως είναι κάθε γενοκτονία. Το Ολοκαύτωμα ήταν η έσχατη λύση γι’ αυτούς που πίστευαν και έκαναν και άλλους να πιστέψουν ότι για όλα φταίνε οι ξένοι, αυτοί που είναι διαφορετικοί, αυτοί που δεν είναι ίδιοι. Την ίδια περίοδο, με τον ίδιο τρόπο, οι Ναζί εξόντωσαν τους Τσιγγάνους, τους ομοφυλόφιλους, τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, επειδή ήθελαν μόνο μια ράτσα, μόνο μια φυλή δίχως να συνειδητοποιήσουν πόσο εκφυλισμένη ήταν η σκέψη τους, δίχως να βάλουν όρια στη βαρβαρότητά τους και τη φρίκη. Πρέπει, λοιπόν, να μην ξεχάσουμε κι εμείς αυτήν την ημέρα, αν θέλουμε να λέμε ότι ανήκουμε στην Ανθρωπότητα κι ότι παλεύουμε ενάντια στη βαρβαρότητα. Αλλιώς, αν ξεχνούμε τέτοιες ημερομηνίες, τέτοιες μαύρες σελίδες της Ιστορίας είμαστε καταδικασμένοι να τις ξαναζήσουμε. Το Ολοκαύτωμα δείχνει και τον αγώνα που πρέπει να ακολουθήσουν οι αθώοι και οι Δίκαιοι για να σωθεί η μνημοσύνη των θυμάτων. Μπορούμε ν’ αντισταθούμε στη γενοκτονία της μνήμης, αρκεί να το θέλουμε, αρκεί να νιώθουμε το καθήκον κι όχι μόνο το χρέος. Διότι ακόμα και τώρα υπάρχουν άτομα που θέλουν να αφανίσουν το Ολοκαύτωμα, που θέλουν να δολοφονήσουν και το θάνατο, που θέλουν να σβήσουν τη μνήμη μας, για να μην υπάρχουν θύματα, για να μην υπάρχουν θύτες, για να μην υπάρχει έγκλημα. Όμως, εμείς θ’ αντισταθούμε και δεν θα ξεχάσουμε τη γενοκτονία.