Η αντεπίθεση δεν μπορούσε να οργανωθεί εκ των έσω. Τα άτομα θεωρούσαν ότι αυτή η κατοχή ήταν φυσιολογική κι όσο σκληρός κι αν ήταν ο νόμος, παρέμενε ο νόμος. Έτσι οποιαδήποτε αμφισβήτηση ήταν παράνομη. Οι άνθρωποι που ζούσαν στην εσορία, δεν ήταν αρκετοί για ν’ αλλάξουν το καθεστώς. Και τα βιβλία που θα τους βοηθούσαν, ήταν απαγορευμένα. Όσο για τους Υπηρέτες της Ανθρωπότητας δεν μπορούσαν να θυσιαστούν άλλο γιατί οι άλλοι δεν ακολουθούσαν. Οι άγνωστοι μάρτυρες δεν εμπλούτιζαν ούτε τη θρησκεία. Όμως αυτοί ήξεραν ότι δεν είναι μόνοι κι ότι άλλοι στο εξωτερικό, θα πάλευαν ήδη για να τους απελευθερώσουν από αυτή τη βαρβαρότητα. Ο νέος κόσμος είχε παλέψει και στις τρεις προηγούμενες βαρβαρότητες για να σώσει τον παλαιό. Ο νέος ως συνέχεια του παλαιού δεν αποδεχόταν τα βάσανά του και κάθε φορά είχε ξεπεράσει τα όρια του, είχε κάνει την υπέρβαση κι είχε σώσει τους αθώους. Κανένας άλλος δεν θα έσωζε τους εσόριστους. Κανένας. Και κάποιος έπρεπε να το κάνει. Έτσι αποφάσισε να δράσει. Έπρεπε να συμπληρωθεί το έργο του Lemkin. Έπρεπε η Χάρτα των Ηνωμένων Εθνών να εμπλουτιστεί. Έπρεπε να ξεπεραστούν τα εμπόδια της αρνησικυρίας. Έπρεπε να αποφευχθούν οι τριβές στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Έπρεπε τα πέντε δάκτυλα να ανήκουν στο ίδιο χέρι για να γίνουν πυγμή. Έπρεπε να ζήσουν τα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας. Και το δικαίωμα παρέμβασης που υπήρχε σε ανθρωπιστικό επίπεδο έπρεπε να γενικευτεί για να πάρει σάρκα και οστά στο επίπεδο της Ανθρωπότητας. Όλα αυτά τα έπρεπε ήταν αναγκαία. Έπρεπε να υλοποιηθούν γιατί ήταν το πρέπον. Διότι η Ανθρωπότητα δεν ήθελε άλλα θύματα. Αρκετοί αθώοι, δίκαιοι και υπηρέτες είχαν πεθάνει και τίποτα δεν είχε αλλάξει. Η βαρβαρότητα είχε υποστεί μόνο θεωρητικές κυρώσεις και συνέχιζε ανενόχλητη ακόμα και την τυραννική της πορεία για να εκβιάσει και άλλους.