Η μεθοδολογία του πολιτικά ορθού είναι απλή. Λέμε μόνο αυτό που πρέπει ακόμα, βέβαια, κι αν δεν το πιστεύουμε. Κατά συνέπεια, πολλές φορές εγκλωβιζόμαστε στο πλαίσιο της πράξης, αφού έχουμε δηλώσει με ορθολογικό τρόπο τις πράξεις μας. Μια άλλη επίπτωση αυτής της τάσης είναι ο εκνευρισμός που παράγεται όταν έχουμε να αντιμετωπίσουμε όχι μόνο δηλώσεις, αλλά ακόμα και πράξεις από ανθρώπους που δεν χρησιμοποιούν το πολιτικά ορθό. Εδώ εμφανίζεται μια παράξενη μορφή αντιμετώπισης, αφού είναι ένα μείγμα θαυμασμού για το τι κάνουν, που είναι επί της ουσίας αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε, αλλά δεν τολμούμε, και μίσους που δεν πρέπει να εκδηλωθεί επίσημα για να φανεί η διαφορά μας. Με άλλα λόγια το πολιτικά ορθό αντιμετωπίζει τα εσωτερικά προβλήματά του. Διότι είναι φτιαγμένο για να παρέχει μια ύπουλη μεθοδολογία, όταν όλοι το χρησιμοποιούν, αλλά αγγίζει τα όριά του όταν βρίσκεται εκτός πλαισίου. Αυτή η συμπεριφορά είναι πολύ χαρακτηριστική όταν πρόκειται για διεθνείς σχέσεις. Διότι εκεί φαίνεται η διαφορά που κάνει τη διαφορά, αφού ο ένας λειτουργεί ελεύθερα και ο άλλος είναι εξαναγκασμένος από την ίδια του την πολιτική επιλογή. Σε πρακτικό επίπεδο, όταν αναλύουμε την κατάσταση, αρκεί να μην δίνουμε σημασία στον εκνευρισμό και να εξετάζουμε ορθολογικά τις πράξεις του καθενός, τότε φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο ένας κάνει αυτό που ο άλλος θα ήθελε να κάνει, αλλά δεν μπορεί.