Τα βιβλία δεν μιλούσαν, περίμεναν την ανάγνωση για να διαδώσουν τις γνώσεις τους. Τα λουλούδια περίμεναν σιωπηλά, σκέφτονταν μόνο με τα χρώματα και μόνο ένας ζωγράφος τα καταλάβαινε. Ήταν το ίδιο με τα βιβλία. Δεν ήταν λοιπόν οι αναγνώστες που τα κατανοούσαν, αλλά οι συγγραφείς, γιατί αυτοί ήξεραν πώς να γράψουν τη σιωπή, για ν’ ακούγεται από άλλους. Κι αυτός ήταν ένας από αυτούς. Από τότε που είχε γεννηθεί ζούσε με βιβλία, όπως άλλοι είχαν τζάκι. Ήξερε ότι μερικοί μαθητές δεν είχαν αυτή την ιστορία κι έπρεπε να τους μάθει για την αξία της σιωπής μέσα στις κοινωνίες του θορύβου, για να μπορέσουν ν’ ακούσουν την ίδια την Ανθρωπότητα. Επίσης μερικοί από αυτούς είχαν γεννηθεί σκλάβοι σε περιοχές που έλεγχε η βαρβαρότητα κι είχαν μάθει σιγά σιγά πώς ν’ απελευθερωθούν, αλλά έπρεπε να μάθουν για τον σεβασμό των βιβλίων. Δεν ήταν μόνο θέμα νεκρών, αλλά ελεύθερων. Η διδασκαλία του θεμελίωνε μέσω της έξυπνης παιδείας τη σχέση των ανθρώπων με τα βιβλία. Αυτή η αλληλοεπίδραση άρχισε με την δακτυλογράφηση, την εικονογράφηση, την επιμέλεια και στη συνέχεια με την έκδοση. Έτσι έμαθαν ν’ ακούν κι αυτοί τη σιωπή. Μόνο μετά άρχισε η πολυκυκλική σκέψη, όταν αντιλήφθηκαν ότι έγραφαν μια πολυκυκλοπαίδεια που δεν είχε ως στόχο μόνο την καταγραφή δεδομένων, αλλά τη ζωή των στοιχείων της πολυκυκλικής υπερδομής της Ανθρωπότητας. Έτσι δημιούργησαν τις πρώτες γέφυρες του Χρόνου.