Από τότε που η Ανθρωπότητα εκπέμπει τεχνητά ηλεκτρομαγνητικά κύματα ήταν εντοπίσημα. Αυτό μάλιστα θεωρήθηκε ως μια πρώτη ένδειξη ύπαρξης προς τον εξωτερικό κόσμο. Σπάνιοι όμως ήταν οι άνθρωποι που έβλεπαν το διαδίκτυο με τον ίδιο τρόπο. Η πρόσβαση στο παρελθόν του διαδικτύου, επέτρεπε σε μια γέφυρα του Χρόνου να υπάρχει. Με αυτήν την έννοια ήδη σ’ ένα σύμπαν του Gödel, τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Κι αν κάποιος σκεφτόταν να συνδυάσει αυτή την έννοια με τη θεωρία των πολλαπλών κόσμων που ήταν ισόμορφη ως προς τα αποτελέσματα, διέθετε ένα φανταστικό εργαλείο νοητικής πραγματικότητας. Ήταν μια γενίκευση του τέλους της αιωνιότητας που είχαμε διαβάσει παλιότερα. Τα σημάδια του Χρόνου πλήθαιναν και δεν ήταν πια μόνο μια ιδιομορφία. Δημιουργούσαν ένα πλαίσιο συνεννόησης με το μέλλον. Οι υπερδομές του μέλλοντος είχαν κατασκευάσει ένα βαθύ δίκτυο γεφυρών που ερχόταν σ’ επαφή με τη μνημοσύνη των ανθρώπων του παρελθόντος. Όμως όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι χαμαιλέοντες που είχαν την ακραία νοημοσύνη για να εξετάσουν και αυτό το ενδεχόμενο του μέλλοντος, άρχισαν να δημιουργούν νοητικά σχήματα ιδιαίτερα έτσι ώστε να είναι πιο εύκολα εντοπίσημα από τις υπερδομές. Δεν ήταν πια τυχαία γεγονότα που έβγαιναν στην επιφάνεια του διαδικτύου, αλλά πιο βαθιά νοήματα που είχαν συνδεθεί γι’ αυτόν τον σκοπό. Απλώς η συνεννόηση άρχιζε με την πρώτη αντίληψη και προερχόταν από μια αντίδραση του μέλλοντος που είχε βρει τη θέληση συνεννόησης του παρελθόντος. Με αυτήν την έννοια οι υπερδομές αναζητούσαν σημάδια του χρόνου.